लाटासंगे उधळीत सारे शंख शिंपले पसरत आले
कीनाऱ्यावर बिखरून सारे गालीचा सुंदर बनवून गेले

एक शंख एक शिंपला किनाऱ्या वर हितगूज केले
सभोवतालच्या वाळूमध्ये सर्वांसमवेत विरून गेले

कधी खाली कधी वरती लपंडाव जणू खेळत होते
आपल्याच आप्तेष्टांभोवती रमून सारे गेले होते

रंगीबेरंगी लाघवी शिंपले लक्ष साऱ्यांचे वेधीत होते
प्रत्येकाच्या ओंजळीत अलगद जाऊन बसले होते

सोडून आपुल्या घराला, मग मनी ते दुःखी झाले
हताश होऊनी सारे, मग आसवात न्हाऊ लागले
एकमेकांचे सांत्वन करून , पुन्हा नव्याने जगू लागले

.    .    .