'ठक ठक,ठक ठक!' दरवाजावर सतत एकच थाप ऐकू येत होती.

वृद्धाने थरथरत्या हाताने दरवाजा उघडला. त्याच्या हाताकडे पाहताच विल्सनने जॅकला डोळ्याने इशारा केला. पण जॅकने तोंडावर बोट ठेवत त्याला शांत राहण्याची खूण केली.दोन तरुण कोळी कीड्याने विणलेल्या एका जाळयांनी सजवलेल्या घरात आले होते. वृद्धाने त्यांना सोफ्यावर बसायला सांगितले. स्वत: कॉफी बनवण्यात मग्न झाला.

रेडीओवर B.j.थॉमसच 'rain drops keep falling on my head' वाजत होत. दोन्ही तरुण त्या गाण्याला वैतागले होते. म्हातारा मात्र त्या गाण्यासोबत गुणगुणत किचनमध्ये काहीतरी धडपड करत होता. म्हातार्याकडे पाहात त्यांची खुसपुस चालु होती. म्हातारा कॉफी घेऊन आला. त्याने दोघांना दोन कप दिले आणि स्वत:कडे दोन कप ठेवले.

"आम्हाला 'G-hire' या कंपनीकडे पाठवले आहे,.." विल्सनने सुरुवात केली.

" होय, मला कल्पना आहे. तशी मी तक्रारच केली होती. मी मागे ज्या कामासाठी कंपनीला पैसे दिले होते ते काम पुर्ण झाल नाही. ते काम पुर्ण करण्यासाठी आलेला मुलगा माझ्यापर्यंत पोहोचलाच नाही. कंपनीने मला नुकसानभरपाई द्यावी किंवा माझ्याकडून ज्या कामासाठी पैसे घेतलेत ते काम पूर्ण करुन द्याव हि माझी अपेक्षा आहे. " वृद्धाने विल्सनला मध्येच थांबवत सांगितल.

" नक्कीच, आज आपण जरावेळ थांबूया, उद्यापासून आम्ही कामास सुरुवात करतो" जॅक म्हातार्याकडे पाहून म्हणाला.

" होय, काही हरकत नाही. रखडलेल काम मला आवडत नाही,काम होईपर्यंत तुम्ही माझ्याकडेच राहायच आहे अस 'G hire' कंपनीशी माझ ठरल आहे. "एव्हढे बोलून म्हातार्याने वॉशिंगरुमकडे हात करत त्यांना फ्रेश होण्याची सूचना केली.

फ्रेश झाल्यानंतर जॅक आणि विल्सन दोघेही आजूबाजूचा परिसर पाहात फिरत होते. फिरता फिरता रात्र झाली. म्हातार्याने त्यांना कॉल करून डिनरसाठी घराकडे बोलावल.

म्हातार्याने ३ प्लेट वाढून ठेवल्या होत्या. जेवणात चमचमीत मटण होत. जॅकने सुरुवात केली. विल्सनने वेगवेगळ्या प्रकारच मटण खाल्ल होत पण हि चव त्याच्यासाठी निराळी होती.

"हे रानडुकराचे मांस आहे ना?" विल्सनने म्हातार्‍याला प्रश्न केला.

"None of your buiseness, मिळालय ते खा" म्हणत म्हातारा जवळजवळ विल्सनवर खेकासला.

फ्रीजला चिकटलेल्या काळ्या, मध्येच सफेद केसावरून ते मांस गोरील्लाच होत हे विल्सनने ताडलं. नाहीतर गोरील्ला आणि माणुस एकमेकांची जुनी भावकीच होती की..जेवण झाल्यानंतर विल्सन आणि जॅक बेडवर झोपण्यासाठी गेले असता म्हातारा हातात एक पिशवी घेऊन आला.ती त्यांच्या हातात देत बोलला.

"हे तुमच काम आहे, त्याविषयी नीट जाणून घ्या. जे मी अर्धवट ठेवल ते तुम्हाला पुर्ण करायच आहे.

जॅकने पिशवी उघडली. विल्सनला त्याने जागं करायचा प्रयत्न केला पण विल्सन झोपी गेला होता.

'तो एक वेंधळलेला मुलगा होता, अगदी विशीतला. त्याच्या हातात कुर्‍हाड होती जिच्या पात्याच्या मागच्या बाजूस हातोडी होती, अस दुहेरी काम करणारं एक फुटाच भयंकर हत्यार घेत तो धावत सुटला होता. रस्त्यात येणार्या प्रत्येकाला तो मारत होता. त्याच्या कुर्हाडीच्या प्रत्येक घावावर कोणाचतरी नाव लिहीलेले होत. तो बेभान होऊन धावत सुटला होता. रस्त्यात आलेल्या म्हातार्‍याच्या डोक्यात त्याने ज्या ताकदीने कुर्हाडीचा घाव मारला कि बास्स्! त्याचे कवटीचे मधोमध तुकडे झाले होते आणि त्याची कुर्‍हाड त्याच्या डोक्याच्या कवटीच्या मधोमध पडलेल्या भेगेत अडकली होती. ती बाहेर काढण्यासाठी त्याने त्या रक्ताळलेल्या कवटीवर जोराने पायाचा जोर दिला आणि कुर्‍हाड उपसून बाहेर काढली. कुर्हाडीचा म्हातार्‍याच्या मेंदूचा मांसल भाग चिकटला होता. लोक घाबरुन सैरावैरा धावत होते. त्याने कुर्हाडीच्या पात्याचा भाग उलटा केला, आता तिचा हातोडीचा भाग समोर आला होता. तो धरूनच त्याने एका धावत असलेल्या महिलेच्या डोक्यात जोरात वार केला. एका क्षणात तिच्या कवटीचा भुगा झाला.काही पावले धावत गेल्यावर ती कोसळून खाली पडली. तिच्या खोपडीचे टरफले उडाले होते. तिच्या हातातून सुटलेल एक लहान कोवळ बाळ त्या दानवाच्या पाठमोर्‍या सावलीकडे पाहात रडलं.तसाच त्या बाळाचा आवाज ऐकून तो पुढे धावत असलेला दानव पाठीमागे वळाला. त्याने त्याचा कुर्हाडीचा पाते असलेला भाग यावेळी पुढे केला होता. त्याने बरोबर त्या बाळाच्या नाकाच्या मधोमध वार केला आणि कुर्‍हाड विजेत्या सारखी हातात धरुन आसमंतात रोखली. कुर्हाडीला बाळाच्या चेहर्‍याचा रक्तमय आणि अर्धा तुटलेला भाग लोंबकळत होता. ते भयावह दृश्य पाहून तो लोक मिळेल त्या दिशेने धावत होते. तो नराधम हास्याचे चित्कार काढत होता. सैर धावत होता. तो वार्‍यावर स्वार झाला होता. प्रत्येक हत्येसोबत त्याला वेगळाच आनंद मिळत होता. एखाद्या भिखार्याने भोयांच्या पालखीत चाललेल्या राजकुमारीला पाहून त्याचा लिंग हातात धरून मूठ मारावी, आणि तिच्या सौंदर्याच सुख डोळ्यांनी उपभोगावं, तस सुख तो रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेल्या देहांकडे पाहात अनुभवत होता. धावत धावत तो एका घरात पोहोचला. त्याच्या समोर पुन्हा एक बाळ रांगत होत, त्याने त्याला पाहताच कुर्‍हाड उगारली आणि.. .,'

"काय लिहीत आहेस बॉंड" जेम्सला मागून धप्पा देत रिचर्डने विचारल.

"काही नाही डॅड, तुम्ही ज्या एका गुन्हेगाराला पकडण्यासाठी अपयशी ठरला त्याची कथा लिहीत आहे." पुन्हा पेनाचा खटका वाजवत जेम्स विचार करत राहीला.

"हि जगाची रीत आहे, हा जगाचा नियम आहे.पाहा मी आतापर्यंत १४६ केस सॉल्व्ह केल्या, माझ काम गुप्त चालत. मी कधीही जगासमोर आलो नाही. पण माझी फक्त एक केस त्या १४६ केसेस पेक्षा जास्त चर्चीली जाते. " कोटवर टाय बांधत रिचर्ड म्हणाला.

"होय आणि मी त्याच मनोरुग्णावर ही कथा लिहीत आहे. जी एक दिवस बुकर award जिंकेल! " जेम्सने त्याचा पेन हवेत धरत सांगितल.

" नक्कीच, चल रस्कीन बॉंड. मला लगेच लेक्झींटॉनला निघायच आहे. माझ्या जुन्या मित्राचा, सलीमचा कॉल आहे " रिचर्ड बॅग हातात घेत बोलला.

"मी सुद्धा सोबत येतो.तस सुद्धा मला तुमच्या या कहाण्यांवर काही लिहायच आहे." जेम्सने रिचर्डजवळ आग्रह धरला.

जेम्स आण रिचर्ड लेक्झींटॉनला रवाना झाले.

रिचर्ड सोबत फिरायला जेम्सला आवडायच.रिचर्डने त्याला वाटेत त्याच्या बर्याच कहाण्या सांगितल्या. त्याने कस जर्सीमधील बलात्कार्याला पकडल. सलीमने त्याला या कामात त्याची कशी मदत केली. जेम्स सगळ मन लावून ऐकत होता. १६ वर्षाच्या मुलाला बर्यापैकी या गोष्टी माहीत झाल्या होत्या.

जेम्स आणि रिचर्ड लेक्झींटॉनला पोहोचले. रिचर्ड लेक्झींटॉनमध्ये सलीमने सांगितलेल्या पत्त्यावर पोहोचला.

"वा रिचर्ड, या नवख्या आणि गुंतागुंतीच्या शहरात तर तू अगदी सहज पोहोचलास.अस वाटत होत की तु फक्त मॅग्नॉरच्या केस संदर्भाततले काही दिवस सोडले तर या शहराला ओळखत नाहीस." सलीमने दोघांचे स्वागत केले.

"हा मॅगेनॉर कोण? आणि ती कोणती केस होती?" जेम्सने मध्येच प्रश्न केला.

" बेटा हा तोच मॅगेनॉर आहे ज्याची एकमात्र केस अशी असेल जी तुझा बाप आणि जगातला दुसरा कोणीच सॉल्व्ह करु शकला नाही.,आणि तुला आठवत रिचर्ड या केसनिमित्त आपण भेटलो होतो.मला सिमॉन सरांनी सांगितल होत की तुला रिचर्ड भेटेल. दोघे मिळुन ती केस सोडवा. आपल्या प्रोफेशन मध्ये ओळख लपवण खुप गरजेच असत. तु ते काम शिताफीने करत आला होतास. " सलीम रिचर्डकडे पाहात म्हणाला.

" होय, पण आपल काम गुप्त होत आणि तेव्हापासून माझी खरी ओळख तुला माहीत झाली. आपल्या underground कॉपचे प्रमुख सिमॉन सर यांचा या वेळीच खून झाला होता. याच काळात जेम्सचा जन्म झाला. "

रिचर्डने सलीमच डोक कुरवाळत त्याच कौतुक केल.

"म्हणजे ही केस आणि मी एकाच वेळी जन्मलो तर? , "जेम्सने पुन्हा प्रश्न केला.

"होय!, हा खूप प्रश्न विचारतो. तुमची डेव्हीड गोलिएथची जोडी मस्त आहे" सलीमने हसत उत्तर दिल.

" हो, तो त्या मॅग्नॉरची कहाणी लिहीत आहे पण त्याला अद्याप त्याच नाव माहीत नव्हत" रिचर्डने जेम्सकडे पाहात मिश्कीलपणे सांगितल.

" हो. नव्हत माहीत, पण मी माझ्या कथेच्या व्हीलनला मॅग्नॉर हे नाव देणार नाही. त्याच नाव असेल डेव्हीड " जेम्सने सलीमकडे पाहात सांगितल.

" बर गोलिएथ!! " म्हणत सलीमने जेम्सला टाळी दिली.जेम्स सलीमने सांगितलेल्या दिशेने बेटरुमकडे गेला.

" मग कशानिमत्त बोलवलस न्यूयॉर्कवरुन? काय केस आहे?" रिचर्डने सलीमला विचारल.

" लेक्झींटॉन मध्ये गेल्या काही दिवसात बरेच लोक विषबाधेची शिकार होत आहेत. आम्ही फुड डिलीवरीच्या सर्व मार्गावर लक्ष ठेवुन आहोत पण काहीही तपास लागत नाही." म्हणून तुला बोलावल.सलीम वर्तमानपत्राची कात्रणे त्याच्यासमोर ठेवत फॅक्टस सांगत होता.

" या लोकांना मारण्यात काही पॅटर्न दिसत आहे का? " रिचर्डने सलीमला विचारल.

" नाही.. ते आपण उद्या चेक करु, सध्या तू थकला असशील तुला झोप आवश्यक आहे. " सलीमने रिचर्डला विश्रांती घेण्याची सूचना केली.

जेम्सने पुन्हा हातात पेन घेतला आणि लिहायला सुरुवात केली.

- ' डेव्हीड हा एक हुशार मुलगा होता. त्याच डिटेक्टिव्ह व्हायच स्वप्न होत. फॉरेन्सिक आणि मार्शल आर्ट अशी सर्व आवश्यक असणारी कौशल्ये त्याने प्राविण्याने आत्मसात केली होती. त्याचा बाप अट्टल दारूडा होता. तो रोज घरी आला की डेव्हीडला आणि त्याच्या(डेव्हीडच्या) आईला मारहाण करीत असे. एक दिवस डेव्हीडने निश्चय केला की यातून त्याच्या आईची सुटका करावी.

डेव्हीड एके रात्री कॉलेजमधून घरी निघाला असता बसमध्ये त्याला काही टवाळखोरांनी अडवल. त्याला बंदुकीचा धाक दाखवत त्याच्या तोंडात आपल लिंग दिल. ते पाच जण होते आणि एकामागोमाग एक असा अत्याचार त्यांनी डेव्हीडवर केला होता. त्याला मारून त्यांनी रस्त्याच्या कडेला फेकून दिल. थोड्या वेळाने डेव्हीडला शुद्ध आली. त्याला उलट्या झाल्या. त्याला स्वत:ची किळस वाटत होती. तसाच थकलेल्या अवस्थेत तो घरी आला. घरासमोरच्या पटांगणात दारूच्या बाटल्यांना कवटाळुन त्याचा बाप झोपला होता. तर आई घरात मार खाऊन झोपली असावी, या अंदाजाने डेव्हीड घरात येऊन झोपी गेला.

लेक्झींटॉन सोडण्यासाठी डेव्हीड सज्ज झाला होता. त्याने मनाशी पक्का निर्धार केला होता. आईला दुचाकीवर बसवून तो न्यूयॉर्कच्या दिशेने जाणार होता. पण वाटेत त्याच्या डोळ्यासमोर काल रात्री त्याच्यासोबत झालेला प्रसंग उभा राहात होता. त्याचा बंद पडलेला आवाज, आणि त्या राक्षसांचे ओरडण्याचे विचित्र हास्य... तो विसरु शकत नव्हता. त्याच्या मुठी आता वळल्या होत्या. प्रत्येक नराधमाचे दात तो पाडणार होता. त्याने एक ठोसा हवेत उगारला...

तशी गाडी स्लीप होउन त्याची आई मागच्या बाजूस पडली. तो तिच्या विरुद्ध बाजूस पडला. गाडी त्याच्या जवळ पडली होती. तिचे चाक कालचक्राप्रमाणे फिरत होते.मागून भरवेगात आलेल्या चारचाकीने थेट तिचे चाक त्याच्या आईच्या डोक्यावरून घालवले. रक्ताच्या थारोळ्यात त्याची आई पडली होती. तो भयंकर दृश्य पाहून प्रचंड घाबरला होता. त्याचे शब्द हरपले होते. त्याच्या आईचा कवटी फुटून उडालेला मेंदू रस्त्यावरच्या उन्हाच्या चटक्याने आकुंचन - प्रसरण पावत होता. घटनेची खबर त्याच्या आईच्या भावांना मिळाली. तो त्या ठिकाणी हजर झाला. डेव्हिड त्या प्रसंगात बेशुद्ध झाला. त्याला शुद्धीवर येण्यासाठी १ दिवस लागला. तो शुद्धीवर आल्यानंतरही ५ दिवस हॉस्पीटलमध्येच पडून होता. त्याला त्याच्या मामाने स्वत :च्या न्यूयॉर्कच्या घरी आणले. डेव्हिडचा दारूडा बाप त्या ठिकाणी उपस्थित होता. त्याला पाहताच डेव्हीडचा राग अनावर झाला पण हि वेळ राग करण्याची नव्हती. आपल्या चुकीने आई गेल्यामुळे त्याचा मेंदू थंड पडला होता. तो पश्चातापातच आयुष्य जगत होता. डेव्हीडचा मामा एक शिल्पकार होता. तो कुर्हाडीच्या पाते आणि हातोडी एकत्र असलेल्या हत्याराने उत्तम कलाकृती साकारत होता. डेव्हीड त्यात रमून गेला. याने त्याच दु:ख हलत होण्यास मदत झाली. तो हातोडा आणि पात्याची कुर्हाड चालवायला शिकला. तरीही त्याच्या मनातली अपराधीपणाची भावना कमी झाली नाही.

एके दिवशी नेहमीप्रमाणे सगळे डिनरच्या वेळी एकत्र जेवायला बसले होते. तितक्यात डेव्हिडच्या दारुड्या बापाने प्रवेश केला. त्याने तोंड उघडताच शिव्यांचा भडीमार सुरु केला. त्याने डेव्हीडलाच त्याच्या आईच्या मृत्यूला जबाबदार धरले. डेव्हीडच्या मामाने मध्यस्थी करायचा प्रयत्न केला पण डेव्हीडच्या बापाचा आवाज उंचावत होता तो थांबला नाही. अखेरीस डेव्हीडने रागाने जेवणाची थाळी त्याच्या बापाच्या तोंडावर फेकुन मारली आणि त्याच्या दिशेने झेपावला. मामाने दोघांना आवरायचा प्रयत्न केला पण तो अयशस्वी ठरला. हातात आलेली मामाची कुर्हाड उलीच करुन त्याच्या हातोडीच्या भागाने त्याने स्वतःच्या बापावर वार केला. डोक्यावर जबर प्रहार झाल्याने दारुडा बाप डोक्याला हात लावून जागीच बसला. डेव्हीड त्याला पाडून त्याच्या छातीवर बसला.एकावर एक असे पाच, दहा, पंधरा वार तो त्याच्या बापाच्या फुटलेल्या कवटीवर करत गेला. रक्ताच्या चिळकांड्या आणि कवटीच्या उडालेल्या ठिकर्‍या पाहून मामाने डोळे मिटले. डेव्हीडचा बाप कधीच मेला होता पण डेव्हीड वार करायचा सोडत नव्हता. बराच वेळ त्या कवटीच्या ठिकर्यांचा सुद्धा भुगा केल्यानंतर तो त्याच हत्यारासहीत न्यूयॉर्कच्या रस्त्यावर उतरला.. आणि... "

जेम्स पुढे काही लिहीणार ईतक्यात मागून रिचर्डने त्याला पुन्हा धप्पा दिला.

" मग, रस्कीन बॉंड! होती की नाही पुर्ण कथा?", त्याने प्रश्न केला.

" नाही, आता तर मला सुरुवात सापडली आहे. सलीम अंकलने न्यूयॉर्क मध्ये १६ वर्ष आधी झालेल्या नरसंहाराची माहीती दिली. डेव्हीडने, अर्थात त्याच हे खर नाव नाही - २४ माणसे रस्त्यावर मारलीत.तो जवळपास ३ किलोमीटर धावला होता. या त्याच्या भयानक रेस मध्ये त्याला कोणीही का अडवले नाही? पुढे तो कुठे गायब झाला?. मला वाटत तो नक्कीच तुमच्यापेक्षा हुशार असावा. नाहीतर तुम्ही त्याला एव्हाना पकडल असत. तुम्हाला तो कुठुन आला होता हे माहीत आहे पण कोठे गेला याचा काही पुरावा सापडला नाही. म्हणुन मला ही काल्पनिक कथा रचावी लागली. त्याच्या मामाचा खून त्यानेच केला होता याविषयी मला संशय आहे.

"तू तूझी कहाणी पुर्ण कर, मी आज सलीमसोबत केसची तपासणी करतो. तु जरा फिरुन ये आजूबाजूला, एका जागी बसून बसून तुझा मेंदू काम करायचा बंद होईल." रिचर्ड डोक्यावर त्याची राखाडी रंगाची आयव्ही कॅप चढवत म्हणाला.

" नक्कीच, त्यानिमित्ताने मला माझ्या कथेसाठी या ठिकाणच वातावरण माहीत असणे आवश्यक आहे, त्याचासुद्धा सोबत अभ्यास होईल. "

" होय पण जेम्स, तुझ्या कथा या काल्पनिक असतात. हि एक सत्यकथा आहे. मला काल्पनिक कथा आवडत नाहीत. तू हि कथा सत्यकथा स्वरुपात लिहायला हवी. तिला काल्पनिक रुप देऊ नये अस मला वाटत. " रिचर्डने जाता जाता जेम्सला सल्ला दिला.

रिचर्ड आणि जेम्स दोघेही आपापल्या मार्गाने घराबाहेर पडले.

रिचर्ड सलीमसोबत त्याच्या घरी बसून शहरातील बर्याच खाद्य दुकानांचे सीसीटीव्ही चेक करत होता. बर्याच वेळानंतर त्याची नजर एका महिलेकडे गेली. जी बुरखा घालून डोमिनोजच्या आऊटलेट मध्ये रात्री घुसून पिझ्झा बनवण्यासाठी लागणार्‍या रॉ मटेरियल मध्ये भेसळ करताना दिसत होती. तिचा चेहरा दिसत नव्हता.

"छे, हे मुस्लिम महिलेच कारस्थान दिसत आहे. या जिहादी वृत्तीमुळेच आम्हा मुस्लिमांना अमेरिकेत एका दूषित नजरेने पाहीले जाते. आमचे इथे राहणे सुद्धा या अशा लोकांमुळे मुश्किल झाल आहे" सलीम डोक्याला हात लावत म्हणाला.

"तस नाही सलीम. अन्नातून येथील नागरिकांना झालेली विषबाधा हि मुस्लिम स्त्री किंवा तिच्या संबंधित संघटनेकडूनच झाली आहे अस तुला का वाटत? " रिचर्ड सलीमकडे पाहात म्हणाला.

" रिचर्ड, त्या व्हीडीओत त्या महिलेचा बुरखा स्पष्ट दिसत आहे. ती व्यक्ती महीला आहे हि खात्री आहे. तिचा हिजाब आणि पेहराव पाहून ती कोणालाही ते उघड दिसेल ती कोणत्या धर्माची आहे ते? " सलीम म्हणाला.

" होय रिचर्ड. त्या व्यक्तीला सीसीटीव्हीचे केबल कट करुन सुद्धा हे कृत्य करता आल असत पण त्याने ते केल नाही. का? समज माझा टॅक्सीवाला हा जो बायडेनच्या डेमोक्रॅटिक पक्षाचा पारंपरिक वोटर आहे.मी स्वत: डोनाल्ड ट्रम्पचा वोटर आहे. तर मी त्याने ट्रम्पच्या रिपब्लिकन पक्षाकडे वोटींग कराव म्हणुन कस वळवू शकतो? मी त्याच्या टॅक्सीत प्रवास करुन त्याला भाड्यापेक्षा दहा रुपये जास्त देऊन मत डोनाल्ड ट्रम्पच्या रिपब्लिकन पक्षालाच द्यायच म्हणून सांगून काही फरक पडणार नाही. पण याऐवजी मी आहे ते भाड न देता उलट त्याला एक कानाखाली लावुन 'मत बायडेनच्या डेमोक्रॅटिक पक्षालाच द्यायच' म्हणुन मुजोरी केली तर बायडेन विषयी नकारात्मक भावनेने तो नक्कीच डोनाल्ड ट्रम्पला मत देईल. यातुन माझ ईस्पित साध्य होईल. तसच हि महिला मुस्लिम नाही. तर तिला मुस्लिम घटनेला समाजाला जबाबदार धराव अस वाटत आहे. या शहरात मुस्लिम विरोधी दंगे पसरवल्याने कोणाला फायदा होईल?" रिचर्डने सलीमला विचारल.

" रोमन कॅथलिक किंवा हिंदु धर्माचा एक नवीन पंथ ईथ वाढत आहे. साधना संप्रदाय " सलीमने उत्तर दिल.

"रोमन कॅथलिक वाल्यांना इस्लामपासून धोका नाही. साधना संप्रदाय नेहमी मुस्लिम समाजाविषयी आक्षेपार्ह वक्तव्य करत असतो, आपण त्यांच्या मठात जाऊन पाहू" रिचर्ड म्हणाला.

सलीम - रिचर्ड दोघही साधना भक्ती संप्रदायाच्या मठात गेले. एक लांब सफेद दाढीवाला बाबा आणि त्याच्या शिष्यांची मठात गर्दी होती. बाबा संध्यानंद यांच प्रवचन सुरु झाल. त्यांनी शहरात विषबाधेला जबाबदार मुस्लिम असल्याचा दावा केला. संबंधित cctv चे फुटेज त्यांनी भक्तांना दाखवले. भक्तांकडुन रागात घोषणांचा जयघोष झाला. राहू केतू यांनी देवांना विष चारल्याचा संदर्भ संध्यानंदांनी दिला. संध्यानंदांच्या मागेच एक पोस्टर होत. त्यात त्यांच शिक्षण IIT Madras मधुन झाल्याच समजत होत. हे भारतातील एक नामांकित शैक्षणिक विद्यापीठ होत. तर साध्वी रिता या Chemistry मध्ये Phd केलेल्या होत्या.त्यांच्या या शिक्षणाचा मातृभूमीपासून दूरावलेल्या हिंदू समाजावर विशेष प्रभाव पडला संध्यानंद गूढ प्रवचने देत. त्या पोस्टरकडे रिचर्डने सलीमचे लक्ष वळवल.

मठातून बाहेर आल्यावर सलीमकडे विषबाधेने मरण पावलेल्या लोकांचे पोस्टमार्टेम रिपोर्ट रिचर्डने पुन्हा मागवले. यात कुठलही पॉईजन डिटेक्ट झालेल दिसत नव्हत.

"याचा अर्थ समजलास सलीम?" रिचर्डने आश्चर्याने सलीमकडे पाहात विचारल.

"नाही. तूच सांग?" सलीम म्हणाला.

"या विषबाधा झालेल्या लोकांनी त्या दिवशी पिझ्झा मागवला होता हे त्यांच्यात कॉमन होत म्हणुन आपल्याला त्यांना पिझ्झा मधुन विषबाधा झाली हे समजल. ते रिपोर्ट लीक झाले आणि लोकांनी त्या डोमिनोज आउटलेटचे सीसीटीव्ही फुटेजचे व्हीडीओ पब्लीक झाले. तरीही यांच्या पोस्टमार्टेममध्ये कुठलाही विषाचा अंश दाखवत नाहीत. " रिचर्डने रिपोर्ट पाहात सांगितल.

" होय मग विषबाधा झाली नाही म्हणायच. मग ती मुस्लिम महिला आपल लक्ष भटकणवण्यासाठी साधना संप्रदायाने वापरली काय? मग यांना नेमक काय झाल असाव? " सलीमने प्रश्न केला.

" विषबाधाच झाली होती. पण ते अस विष जे पोस्टमार्टेममध्ये सहज डिटेक्ट होत नाही. हे सायनाईड नसाव.साईनाईडसुद्धा एकवेळ डिटेक्ट करता आल असत. हे थॅलिअम किंवा रायसीन आहे." रिचर्डने सांगितल.

" बापरे, हे ईतक दुर्मिळ विष सामान्य माणुस कसा तयार करु शकतो?" सलीमने प्रश्न केला.

" शक्यच नाही. ते तयार केल आहे साध्वी रिता यांनी. त्यांची केमिस्ट्री विषयात डॉक्टरेट आहे.तिच्या फिंगर प्रिंट मॅच करून पाहायला सांगा" रिचर्डने सल्ला दिला.

इकडे जेम्स फिरत फिरत एका वृद्ध महिलेच्या घरात पोहोचला. तिचा मुलगा, सून आण तिचा चार महिन्याचा नातू १६ वर्षे आधी त्या नराधमाने न्यु यॉर्कमध्ये केलेल्या हल्ल्यात मेलेला होता. त्यांच्या काही आठवणी त्या म्हातारीने सांभाळून ठेवल्या होत्या. त्या आठवणीतील एक डायरी त्यावेळेसचे वातावरण नेमके कसे होते, परिस्थिती कशी होती, हे अभ्यासण्यासाठी जेम्सने सोबत घेतली.

डोमिनोजमध्ये त्या रात्री बुरखा घालून आलेल्या स्त्री सोबत साध्वी रिताच्या बोटांचे ठसे जुळाले. साध्वी रिताला अटक करण्यात आली. पोलीसांनी साधना भक्ती संप्रदायाच्या मठावर छापे टाकले. पण त्या आधीच संध्यानंद पसार झाला होता. साध्वी रिताने सर्व आरोप स्वतःवर घेतले होते. रस्त्यावर साधना संप्रदायाच्या साधकांनी जाळपोळ सुरु केली होती. यातून कसातरी रिचर्ड घरी पोहोचला.जेम्स घरासमोर कुत्र्यासोबत खेळत होता.त्याच्या हातात रिचर्डची रिव्हॉल्वर हेती. ती कुत्र्याच्या डोक्यावर ऊगारुन तो त्याला घाबरवत होता.

"डॅड तुम्ही केस सॉल्व्ह केलीत?" जेम्सने कुत्र्यासोबत खेळत उत्तर दिल.

"होय माय चॅम्प, पण तो आचार्य संध्यानंद पळाला. आणि त्याचा या प्रकरणात प्रत्यक्ष काही संबंध आहे हे सिद्ध करण्यात आम्ही अयशस्वी ठरलो." सॉक्स काढत रिचर्डने सांगितल.

"मग तुमची हि दुसरी अयशस्वी केस आहे. हा दुसरा गुन्हेगार आहे जो मुक्त सुटला."

" तस म्हणायला हरकत नाही. तुझी आईने जेव्हा तुझ्याजन्मासोबत तुला माझ्याकडे सोडून दुसर्या पतीसोबत गेली. तूही त्या केस दरम्यान जन्मला होतास. तेव्हापासून मी काम आणि तुझी जबाबदारी या दोन्ही गोष्टी अडजस्ट करताना कमी पडलो आणि तो गुन्हेगार सुटला. तेव्हापासून मी तुझ्या आईचा विषय आपल्या आयुष्यात घेतला नाही." रिचर्डने सांगतिल.

" चल वरच्या मजल्यावर, सलीम सुद्धा येईल दहा वीस मिनटात! " रिचर्डने हातानेच जेम्सला वरती येण्याची खूण केली.

पण जेम्स न ऐकताच तसाच कुत्र्यासोबत खेळत खाली राहीला. रिचर्डवरती गेला. तो फ्रेश होऊन रुममध्ये आला. टेबलावर काही कागद पडले होते. जेम्सच्या कहाणीचा पुढचा भाग..त्याने वाचायला सुरुवात केली.

" धावत धावत तो एका घरात पोहोचला. त्याच्या समोर पुन्हा एक बाळ रांगत होत, त्याने त्याला पाहताच कुर्‍हाड उगारली आणि त्याच क्षणी एका तरुणाने त्या नराधमावर /डेव्हीडवर झेप टाकली. दोघांत बराच वेळ झटापट झाली. पण डेव्हीडच्या हाती त्याच लहान बाळ लागल. तस त्या तरुणाने त्याच्या हातातील रॉड फेकुन दिला. डेव्हीडने वेगाने पळत जाऊन त्याच्या हातावर वार केला. त्याच्या हाताची चार बोटे तुटून लोंबकळु लागली. तो वेदनेने ओरडला नाही. त्याच्या छातीत कुर्हाडीचा वार करुन त्याला संपवण्यासाठी त्याने एक सलग वार केले. तो तरुण मेला. त्याच्या मागे त्याची बायको उभी होती. समोरचा प्रसंग पाहून तिच्या घशातून आवाज येत नव्हता. रक्ताने माखलेल्या चेहर्‍याचा डेव्हीड हातातली कुर्‍हाड घेऊन तिच्याकडे वळाला.एका घावात त्याने तिच्या नरडीचा तुकडा पाडला.

ईतक्यात रक्ताच्या त्या चिखलात रांगत रडणार्या बाळाच्या आवाजाने त्याच लक्ष वेधल. तो त्याच्याकडे कुर्‍हाड घेऊन धावणार ईतक्यात समोरच्या रस्त्यावरुन सायरन वाजवत पोलीसांची गाडी धावताना त्याला दिसली. त्याने दरवाजा बंद केला. तो आता बर्यापैकी शुद्धीवर आला होता. त्याला त्या लहान बाळात तो स्वत: दिसत होता.

पुढे १६ वर्षे हा डेव्हीड एका गुप्त रुपात त्या मुलाचा बाप म्हणुन दुसर्या शहरात राहत होता. त्याने त्या मुलाच्या बापाच नाव धारण केल होत त्याचच काम तो पुढे करु लागला. त्या मुलाच्या बापाच्या बॉसला त्याच दिवशी मारल्याने त्याच्या कामातला अडथळा संपला होता.

तो नराधम गेली १६ वर्षे एका नवीन नावाने वावरत होता. ते नाव होत - 'रिचर्ड वेल्सबरी,सिक्रेट कॉप एजन्सी' "

ती पाने तशीच रिचर्डच्या हातातून कोसळली. तो घामाघूम झाला. गडबडीत त्याने त्याची रिव्हॉल्व्हर शोधायचा प्रयत्न केला. पण त्याला लक्षात आल की त्याची रिव्हॉल्व्हर घेऊन जेम्स खालीच कुत्र्यासोबत खेळत होता. त्याच शरीर लाल पडत होत. त्याने फ्रीजमधुन बर्फ काढून पाण्याच्या ग्लाससहीत डोक्यावर ओतल. शेजारी लटकवलेली हातोडी घेऊन तो थरथरत घराच्या खालच्या भागात निघाला.

जेम्सचे कुत्र्यासोबत खेळणे चालु होते. रिचर्डने हातोडीशी मूठ घट्ट केली. डोळे मिटले आणि वार केला.. आणि...

"आणि.?? आणि काय? आणिच्या पुढे काहीच नाही." जॅकने पुस्तक खाली ठेवत निराशेने विल्यमकडे पाहात सांगितल. विल्यम अजुन झोपलेला होता. सकाळ झाली होती. पुस्तक वाचण्यात रात्र कशी संपली ते जेम्सला समजल नाही. पुस्तकाच कव्हरवरील पेंटींग 'saturn eating his son' हे नावाजलेल होत. ज्यातून saturn त्याचा मुलगा भविष्यात त्याला मारेल या शापाच्या भीतीने त्याला खातो. हे पेंटींग्ज फ्रान्सिस्को गोया यांच होत. हे गुगुल सर्च केल्यानंतर जॅकला समजल. . त्याने विल्यमला उठवल. उठताच त्याने टीव्ही चालू केला. टीव्हीवर बातमी झळकली- लेक्झींटॉन शहरातल्या जंगलात 'G-hire' कंपनीचा ईम्प्लॉयी मॅक्सचे मुंडके सापडले. पण धड मात्र सापडले नाही. कोणीतरी सफाईने ते कापले असल्याचा संशय पोलीसांनी व्यक्त केला. त्याची केस पाहून विल्यमने टीव्हकडे हात केला

"हि अशी कलरची केस मी कुठेतरी पाहीली आहेत?" विल्सन आठवण्याचा प्रयत्न करत होता.

ईतक्यात समोरुन वृद्ध पुन्हा कॉफी घेऊन आला.कॉफी समोरच्या टेबलावर ठेवुन तो जाउ लागला.

"मिस्टर स्टीव्हन, मी तुमची कथा वाचली. तुम्ही खुप चांगली फिक्शन कथा लिहीली आहे.पण हि पुर्ण करायला बराच वेळ लागेल. " जॅकने सागंतिल.

"नाही, ती कथा मला लवकरात लवकर हवी आहे." अस म्हणत तो म्हातारा निघाला.

विल्सन घाबरलेल्या मुद्रेत फ्रीजला चिकटलेल्या केसांकडे पाहात काहीतरी ईशारा करत होता. पण ते समजायला जॅकला वेळ नव्हता.

जाता जाताच म्हातारा वळला.

" आणि हो, ती कथा फिक्शन नाही. मला काल्पनिक कथा आवडत नाहीत" म्हातार्या स्टीव्हन सागंतिल.

" म्हणजे हि कथा सत्यकथा आहे तर? मग तुम्ही कोण आहात? जेम्स कि सलीम? कि डेव्हिड?? कि रिचर्ड??" जेम्सने एका वेळी असंख्य प्रश्न विचारले.

जेम्स नेमक काय बोलत आहे आणि कशाविषयी बोलत आहे हे न समजलेला विल्सन घाबरलेल्या अवस्थेत त्याच्याकडे वेंगाडून पाहात होता.

डोक्यावर ईव्ही हॅट घातलेला म्हातारा हलकेच हसला. त्याने दरवाजा बंद केला आणि तो तो निघून गेला. जाताना दरवाजा बंद करताना त्याच्या उजव्या हाताच्या कापलेल्या अंगठ्याच्या जागी बांधलेली पट्टी दिसत होता. त्या पट्टीखाली काही अक्षरे गोंधळलेली दिसत होती...

.    .    .