एक नजर नजर पुरेशी असते नाही माणूस आवडायला... तसंच काहीसं घडलं त्यांच्याबाबतीत.
कॉलेजचा पहिलाच दिवस आणि तो अनपेक्षित अपघात!
ती तशी बडबडी, पण कॉलेजमध्ये इतकी लोकं पाहून थोडीशी गोंधळलेली. तो मात्र त्या गर्दीत सरावलेला.
ती वेळेची काटेकोर मुलगी, पण पहिल्याच दिवशी उशीर झाल्यामुळे थोडीशी नाराज. तो मात्र काहीच फिकीर नसल्यासारखा वावरत होता कारण त्याला सगळं कॉलेज ओळखायचं – सीनियर स्टुडंट ना! कित्येक मुली फिदा होत्या त्याच्यावर. तो तसा अबोल, पण मित्र जवळ असले की धमाल कट्टा जमत असे.
एकदाचे ते दोघं एकमेकांसमोर आले... कुठे? प्रिन्सिपल सरांच्या कॅबिनमध्ये!
विशेष वाटलं ना? अहो, ते दोघं तरी कुठे साधे होते!
ती एक नजरा नजर बरंच काही सांगून गेली... दोघांना काहीतरी जाणवलं, पण असं कसं लगेच मान्य करणार?
एकमेकांच्या नजरा सतत शोधत असायच्या — आता दिसेल... मग दिसेल... पण छे! काहीच घडायचं नाही.
दोघं रोज आशेने जायचे, पण काही निष्पन्न व्हायचं नाही.
कधी अनपेक्षितपणे दिसलेच, तर दोघांच्याही मनात काहितरी जाणवायचं...
एका दिवशी तिनेच मनाचा हिय्या करून त्याच्याशी बोलायचं ठरवलं.
तोही हळूहळू बोलायला लागला.
मैत्री होऊ लागली...
दोघांनाही जाणवत होतं — आपल्याला तो/ती आवडतोय/आवडतेय.
पण विचारणार कोण?
“खूप घाई करतोय का? असं कसं विचारू?”
“त्यालाही/तिलाही असंच वाटत असेल का?”
“तसं काही नसेल तर मैत्री तुटेल का?”
असे असंख्य प्रश्न मनात घर करून होते...
एकमेकांची सोबत आवडू लागली होती, पण "तो/ती मला 'हो' का म्हणेल?" — हा वेगळाच प्रश्न...
तिला त्याच्यावरून चिडवायचे तिच्या मैत्रिणी...
आवडायचं सगळं, पण त्या बाबतीत फारच प्राथमिक पातळीवर होती ती...
त्याची आतुरतेने वाट बघत बसणं...
नाही दिसला की हिरमुसणं, आणि दिसला की खूप खुश होणं — याला सरावली होती.
प्रेमात पडली होती...
पण तिकडे काय परिस्थिती आहे याचे तर्क-वितर्क लावत, गुंतत चालली होती ती... मनातल्या मनात.
एक नजर नजर पुरेशी असते नाही माणूस आवडायला... तसंच काहीसं घडलं त्यांच्याबाबतीत.
कॉलेजचा पहिलाच दिवस आणि तो अनपेक्षित अपघात.
ती — बडबडी, पण आज नवख्या चेहऱ्यांच्या गर्दीत गोंधळलेली.
तो — शांत, सगळ्यांना ओळखणारा, त्या गजबजाटाचा सरावलेला.
ती वेळेची काटेकोर मुलगी, पण पहिल्याच दिवशी उशीर झाल्यामुळे थोडीशी नाराज.
तो मात्र सगळ्यापासून वेगळा — कुठेही चिंता न करता मोकळ्या अविर्भावात वावरत होता.
कितीतरी मुली त्याच्यावर फिदा, पण तो अबोल.
मित्रांमध्ये मात्र धमाल. आणि मग... त्या दोघांची अचानक भेट — प्रिन्सिपल सरांच्या केबिनमध्ये.
पहिली नजर. पण जणू खूप काही घडलं.
दोन क्षणांत काहीतरी उमटलं होतं... पण दोघंही गप्प.
नंतर रोज एकमेकांचा शोध — "आज दिसेल का?"
"माझ्याकडे बघतोय का?"
"का असं वाटतंय की काहीतरी आहे आपल्यात?"
त्या नजरेतून सुरू झालेली ओळख बोलण्यात आली, बोलणं मैत्रीत बदललं... आणि मैत्री प्रेमाच्या उंबरठ्यावर येऊन थांबली.
ती त्याच्यावर प्रेम करायला लागली होती.
नाही दिसला, तर हिरमुसणं; दिसला, तर चेहऱ्यावर नकळत हसू.
त्याची वाट बघत बसणं, त्याचे मेसेजेस पुन्हा पुन्हा वाचणं...
हे सगळं तिचं routine झालं होतं.
पण तिच्या मनात एकच प्रश्न — "त्यालाही माझ्याबद्दल तसंच वाटतं का?"
तोही तिच्यासोबत बोलायला उत्सुक असे.
पण शब्द अडायचे.
"ती फक्त मैत्रीण आहे की काहीतरी जास्त?" — त्याच्याही मनात गोंधळ होता.
मनाची घालमेल चालू होती, पण कोणीच काही बोलायला धजावत नव्हतं.
एक दिवस कॉलेजचा cultural fest.
दोघंही आयोजक मंडळात.
संपूर्ण दिवसभर preparation, rehearsal, गडबड, हशा…
संध्याकाळी कार्यक्रम संपल्यावर सर्व जण जेवायला बसले.
ती जरा लांबच बसली होती. त्याचं लक्ष सतत तिच्याकडे होतं.
आणि मग, संध्याकाळच्या त्या संथ वाऱ्यात, ते दोघं कट्ट्यावर समोरासमोर बसले.
फारसं न बोलता.
ती: "आपण इतके दिवस बोलत होतो… मला वाटायचं, तू काहीतरी बोलशील."
तो (हसून): "मी ही तुझ्याकडून तेच अपेक्षित करत होतो."
ती: "काय...?"
तो: "तेच जे मी आज बोलणार आहे..."
(क्षणभर शांतता)
तो (गंभीर होत): "मी तुझ्याशी बोलायला उत्सुक असतो, सतत तुझी आठवण काढत असतो, तुला भेटण्याची वाट बघत असतो आणि तुझा फोटो पाहत तासन् तास
काय हे मैत्रीचं असेल, की प्रेमाचं… माहित नाही.
पण मला तू आवडतेस."
तिच्या डोळ्यांत टचकन पाणी आलं.
ती: "मलाही तसंच वाटायचं… पण भीती वाटायची, की जर तसं काही नसेल, तर मैत्रीही जाईल हातातून."
तो: "जर तुझा होकार असेल तर आपण नवीन सुरुवात करूया का?"
ती: (नजरेतून सारं काही बोलून गेली)
ते दोघं खूप वेळ एकमेकांकडे फक्त बघत होते.
ते बोलणं पुरेसं नव्हतं… पण त्यांचा शांत नजरानजर त्या
रात्री खूप काही बोलून गेला होता.
शेवटी – तो आणि ती
फक्त एकमेकांचे नव्हते,
ते एकमेकांसाठी होते.