अशी चालताना वाट ती दुःख वेदना ही होत होत्या
पाऊलाच्या पाऊलखुणा मझ आस दाखवत होत्या
शब्दांनी घाव केला
तीर हदयी मारला
आस होती जगण्याची
जीव तो असा कोंडला
जीभ ती बोलते काही
शिवीगाळ वैरी घालतो
हाक ती वैकूंठातली
यमदूत मझ बोलवितो
जगताना माणसाने वैर
केले माणसाशी सदा
कष्ट गेले दुःखात न्हावूनी
घाम तो मळ अंगी सदा
मोह सहवासाला धरला
पुरूषाने पदर बाईचा
मग्न झाली दोनमने
विरह उध्दार देहाचा
संपला संसार हा संस्कृती
चालली तलवार ती अपघाती
मृत्यू हे नक्की मरण आहे
श्वास हा निमित्त नियती मानती

.    .    .